O byciu prawdziwym biegaczem

Nie wiem czy ma to związek z fazą poowulacyjną czy z innym szałem hormonów w moim ciele, ale czasem nadchodzi wielka chandra. Zadręczam się wtedy nieprzeciętnie myśleniem o tym, jakim to beznadziejnym jestem przypadkiem i o tym, że nigdy nie zostanę prawdziwym biegaczem, bo miłość do słodyczy wygra starcie z każdym sportem, nawet z picipolo na małe bramki. 

Nie jestem biegaczem bo:

• przed sezonem robię wagą plażową a nie wagą startową
• nie mam latarki – czołówki
• nie znam się na butach
• nie robię "życiówek"
• biegam z pięty
• gdy zbyt szybkie tempo biegu przeszkadza mi w mówieniu do innych biegaczy to zwalniam
• kupiłam zegarek z GPS bo był ładny
• dostałam do tego zegarka pulsometr i od roku nie mogę ustalić, w którym biegam zakresie
• nie biegam po lesie
• uważam, że bieg bez Nike+ się nie liczy
• nie jadam nasion chia
• nie mam bukłaka w plecaku
• wszystko może okazać się ważniejsze od treningu
• nie wiem czy supinuję czy nadpronuję i nigdy nie mogę zapamiętać co jest co....

Dramat... Ale potem myślę sobie, że może jednak jest we mnie coś z atlety? Legginsy? Płaska klata? Nogi radzieckiej panczenistki?

Dość zadręczania się. Idę biegać w swoim amatorskim i lamerskim stylu. Na różowo się dzisiaj ubiorę.

P.S

Gdy ubieram się na różowo nie muszę czekać na światłach, bo wszyscy kierowcy mnie puszczają mimo, że mają zielone. To ma sens!