Co robić, gdy nie ma ochoty na trening?

NIC.


Ja tak robię i działa.

Jak nie podrywać biegaczki

Tak się zastanawiam...Co ze mną nie tak? Może mam dziurę w spodenkach, której nie zauważyłam i świecę kroczem dając radość całej okolicy? Może wyglądam jakbym potrzebowała pomocy? Może mój styl biegania jest prowokacyjny w jakimś zwyrolskim słowa tego znaczeniu? 

Jedno jest pewne – przyciągam na trasie specyficzny typ adoratorów. Zaczepia mnie każdy menel, na mój widok zatrzymują się dostawczaki wypakowane robotnikami, trąbią na mnie kierowcy TIRów. I nie miałabym nic przeciwko jeśli pomachałby mi jakiś przystojny biegacz mijający mnie nad morzem, ale oni totalnie mnie zlewają. Zaczepiają mnie tylko panowie bezzębni, z wąsami, z browarem w ręku i psem przywiązanym do ławki. Nietrzeźwi dresiarze. Turyści z okolicznych wsi. Parkowi tubylcy. I ten ich nieśmiertelny zestaw zaczepek na podryw i przykucie mojej uwagi... dzisiaj TOP 6 amantów w kolejności przypadkowej plus pobieżna analiza ich zachowań.  

Zwierzęta – wydają z siebie samogłoski, gwizdy i inne ryki "Eeee", "Ooooo", "Aaaaa", "Uuuuuu". Chodzi o to bym doceniła zainteresowanie i chociaż spojrzała w stronę adoratora. Najlepiej nie patrzeć

Marzyciele - myślenie życzeniowe kierowane do kolegi z ławki, lecz wypowiedziane tak głośno bym słyszała  "Te, pacz, z tą bym pobiegał"

Samarytanie – oferują pomoc na trasie "Może podwieźć"?

Ciekawscy – muszą wszystko wiedzieć "Gdzie się tak śpieszy"?

Komedianci – odrywają się od grupy kolegów i robią taki "dowcip", który polega na tym, że gotowi są biec obok nawet przez 50 metrów, co wyraźnie ich śmieszy. HA HA HA

Trenerzy – "Szybciej, szybciej!", "Dajesz, dajesz!"

Oprócz wyżej wymienionych są jeszcze szczerzy Kibice - panowie autentycznie mili, którzy pytają o zdrowie, powody dla których biegam, życzą miłego dnia. Kierowcy autobusów, którzy widząc mnie we wstecznym lusterku czekają na przystanku z otwartymi drzwiami... Dla nich buziolki i pozdrowienia.

Chcesz poderwać biegaczkę? Nie gwiżdż, nie krzycz, nie trąb, nie dotykaj.

 Zacznij biegać ;)

Powody by nie biegać

Mój znajomy, w ramach leczenia zgodnego z naturą, stosuje czosnek na każdą dolegliwość, a na moje argumenty "Nie zjem czosnku, bo nie chcę śmierdzieć" odpowiada - "Luz, po dwóch dniach nie będziesz czuła".  

Chciałam jakoś błyskotliwie i dowcipnie przejść od tej anegdoty do biegania, ale czuje, że sens gdzieś mi umyka i coraz mniej jestem śmieszna, więc chyba zacznę tłumaczyć o co mi chodzi zanim ten suchar zacznie żyć własnym życiem. Otóż - jak się człowiek naje czosnku, cebuli i ryby to trochę się wstydzi aromatów, które roztacza mimo, że SAM nie czuje, że capi. Czego się wstydzi? Tego, że inni przez niego poczują dyskomfort.

Z bieganiem jest podobnie.

Chciałabym biegać ale się wstydzę bo:

Głupio wyglądam jak biegam

Jestem za gruba/gruby – od razu się domyślą, że się odchudzam

Trzęsie mi się tyłek

W moim mieście, wsi, dzielnicy nikt nie biega

Będą się na mnie patrzeć

Będą komentować

Będą się ze mnie śmiać

Dostaję zadyszki po 500 metrach

Jestem amatorką/amatorem

Myślałam o tym, by udzielić kilku wybitnie mądrych rad i wskazówek, ale wiesz co? To bez sensu. Totalnie bez sensu. Bo ten wstyd jest irracjonalny. Bo kto tak naprawdę ma problem? Ty czy oni?

OLEJ TO.

NFZ - level hard

Miesiąc w kolejce do ortopedy, dwa miesiące w kolejce do lekarza rehabilitacji, miesiąc w kolejce na zabiegi. Spoko, mam czas - poczekam.

"Ta pani stała za panią, tamta za tą panią a potem przyszła ta pani i ja"
"To ja będę za panią"

Czekam, czekam, czekam.

Pani Doktór wyszła z gabinetu i spotkała dwie koleżanki.

"Ojej, a jak mamunia się czuje? Źle? Ojej, to niech wpadnie do mnie, to jej zapisze jakieś zabiegi. A może kawy byś się napiła?"

Czekam, czekam, czekam, czekam....

"Nie proszę panią, tutaj jest rejestracja do lekarza ale pani się w tym roku już nie dostanie"

"Potem pani idzie do rejestracji na rehabilitację"

"Kto z Państwa ostatni?"

"To ja będę za panią"

Pani Doktór wyszła z sekretariatu, omiotła wzrokiem korytarz i mówi: "Ojej, to do mnie ktoś czeka?"

Hmmmm... Może dlatego są tak odległe terminy? Może pani Doktór od 10 lat siedzi zamknięta w sekretariacie i jest zdziwiona, że nie ma pacjentów?

Doczekałam się.

Imię, nazwisko, pesel. Klik, klik, klik. Pani Doktór 10 minut stuka w klawiaturę.

"Usiąść na kozetkę i zdjąć skarpety"

Pani Doktór spojrzała na moje zmasakrowaną stopę z niekrytym zniesmaczeniem.

"Poruszać palcami (ruszam) Uuuuuuuu...jest obrzęk..."

Stuku stuk na komputerze....i gotowe! Pani Doktór jest najprawdziwszym jasnowidzem – bez dotykania, sprawdzenia ruchomości i jakiegokolwiek badania, wyczytała z komputera, że potrzebuję wirówki, lasera i ćwiczeń. Sugeruję wprowadzenie usług medycznych on-line albo zlecenie diagnoz i leczenia jakiemuś call-centre.